“ความสุข” เกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อผมเองได้กดชัดเตอร์รัวๆยิงตรงไปยัง “พี่โม้” กับทุกอริยะบทของการอำลา

ผมรู้สึกภูมิใจในตัว “พี่โม้” สิ่งนั้นมันจึงอยากให้ผม ถ่ายภาพออกมาให้ดีที่สุด และ ภาพที่ผมได้ย้อนมาดูหลังเสร็จงาน ผมก็ชอบภาพเหล่านั้น ของ “พี่โม้”

น้ำตาผมซึมจริงๆ ตอนที่ “พี่โม้” กล่าวอำลา และ ในความโชคดี ผมเองได้ยืนลั่นชัตเตอร์อยู่ใกล้ๆ ครอบครัว “อ่อนโม้” จึงได้รับความซาบซึ้งบางอย่างในหัวใจ ของ การกล่าวอำลา

“พี่โม้” กล่าวลาแฟนบอล กล่าวขอบคุณผู้มีพระคุณ ทั้ง บิดา มารดา รวมไปถึงทุกคนที่มีส่วนสร้าง “พิภพ” ขึ้นมา

พูดไปน้ำตาไหลไป สิ่งนี้เกิดจากหัวใจ ของ “พี่โม้” ที่ร่ายยาว ถึงความรู้สึกตัวเอง

มือขวา “พี่โม้” ถือไมค์ มือซ้าย “พี่โม้” บีบมือ “พี่อุ๊” ภรรยา แน่น เสมือนส่งกำลังใจให้กันตลอด

และ “อเดล” บุตรชาย ของ “พี่โม้” ก็เช่นกัน ภาพที่เด็ก 9 ขวบ ยืนน้ำตาคลอเบ้า แววตา ของ น้อง เขาเปล่งประกาย พร้อมมองดูพ่อ ของ เขา อย่างภาคภูมิ  และ ศรัทธาในความยิ่งใหญ่ ของ พ่อตัวเอง

เด็ก 9 ขวบอย่าง “อเดล” ผมเชื่อว่าแววตา และ น้ำตาในการมอง คุณพ่อ ของเขา มั่นเต็มเปี่ยมไปด้วยความภูมิใจ และ ซาบซึ้ง แต่สิ่งที่น้อง คงรู้สึก และ คิดมากที่สุดก็คือ

ทำไมวันนี้มีแฟนบอลชลบุรี มากันแน่นสนามเกือบหมื่นคน? ทำไมทุกคนในสนามตะโกนเรียกชื่อ พ่อ ของ ผม?  และ ทำไมผู้ใหญ่ระดับประเทศถึงมอบเงินให้ พ่อผม และ ครอบครัว ของ ผม?

ทำไมลุงๆน้าๆ ที่มีชื่อเสียงต้องมาเตะบอล กับ พ่อ ผม?

และ ทำไม พ่อ ผม ถึงมีคนรักได้มากขนาดนี้?

ผมเชื่อว่าด็ก 9 ขวบอย่าง “อเดล” คงต้องมีฉุดคิดบ้าง ในช่วงเวลานั้น

แววตา ของ “อเดล” ที่มองดู พ่อ ของ ตัวเอง ตอนกล่าวอำลา ภาพนี้คือภาพที่ ผม ประทับใจในค่ำคืนนี้

เพราะวันข้างหน้า ผม เชื่อว่า “อเดล” ที่ได้เห็นความยิ่งใหญ่ ของ พ่อ ตัวเอง ในค่ำคืนเมื่อวานนี้

จะกลายเป็นทายาท “เจ้าชายฉลาม” ที่ยิ่งใหญ่แน่นอน

เพราะไอดอล ของ “อเดล” คือ พ่อ ของ เขาที่เป็น “ตำนานฉลาม”และ พ่อ ของ “อเดล” โคตรยิ่งใหญ่

ผม เชื่อว่าวันข้างหน้า “อเดล” ก็อยากจะยิ่งใหญ่ เหมือน “พ่อ” ของ เขา

เพราะ พ่อ ของ “อเดล” นั้น โคตรยิ่งใหญ่จริงๆ กับ คำว่าตำนานลูกหนังฉลาม และ ตำนานลูกหนังเมืองไทย